Tο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού  

Εάν έχετε διάθεση και αντοχές για περπάτημα ανηφορίστε προς το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού, που παλαιότερα βρισκόταν αρκετά χαμηλότερα, ακριβώς στο σημείο όπου θα δείτε την εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, αλλά από τον 17ο αιώνα ατενίζει το νερό από ψηλά. Η θέα από το σημείο είναι μαγευτική, με όλο το μεγαλείο της λίμνης Δόξα να απλώνεται μπροστά σας. Εάν πετύχετε τη μονή ανοικτή, αξίζει να επισκεφθείτε και το εσωτερικό της με τα ξύλινα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μπαλκόνι του τελευταίου πατώματος, απ’ όπου η θέα προς τη λίμνη είναι καθηλωτική. Εκεί χαζεύοντας το μαγευτικό τοπίο θα δοκιμάσετε και το υπέροχο γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο που φτιάχνουν με τα χεράκια τους οι μοναχοί από τα τριαντάφυλλα που καλλιεργούν οι ίδιοι. 

Μοναστήρι Αγίου Βλασίου 

Λίγο μετά τα Άνω Τρίκαλα, μπορείτε να επισκεφθείτε το ιστορικό Μοναστήρι του Αγίου Βλασίου, που η παράδοση το θέλει να χτίζεται γύρω στο 1400, όταν βρέθηκε σε κοντινή σπηλιά η θαυματουργή εικόνα του Αγίου. Η αυλή της Μονής είναι κατάφορτη από λουλούδια και δέντρα, ενώ η θέα στην κοιλάδα του Σύθα ποταμού και στα αντικρινά χωριά των Τρικάλων (Μάννα, Στύλια, Παναρίτι) είναι πραγματικά μαγευτική. 

Παναγία των Βράχων 

Η Παναγία των Βράχων, γνωστή και ως Παναγία της Φανερωμένης, βρίσκεται στον Κάτω Ταρσό Φενεού, χτισμένη πάνω σε έναν τεράστιο βράχο που βλέπει βορειοανατολικά της κοιλάδας. Στο κάτω μέρος του εσωτερικού του σπηλαίου υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγιά των Βράχων, όπου φημολογείται ότι λειτουργούσε σαν κρυφό σχολειό, αποθήκη τροφίμων και καταφύγιο των κατοίκων της περιοχής κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Ο χώρος διατηρείται πάντα ανοικτός με την πρόσβαση να γίνεται εφικτή από μια πέτρινη σκάλα, την οποία υποδέχονται τρεις μεγάλοι θολωτοί χώροι που αποτελούν και το σημείο λατρείας της Θεοτόκου. 

Ναός του Αγίου Δημητρίου  

Ο  ναός  του Αγ. Δημητρίου βρίσκεται στην Κάτω Συνοικία των Τρικάλων Κορινθίας. Χτίστηκε το 1697 και ξεχωρίζει για τις τοιχογραφίες από τον 180 αιώνα που έχουν άκρως εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα και στυλ, όπως η ξακουστή τοιχογραφία με το όνομα “Άκρα Ταπείνωση”.